Siedmiolatka z kluczem na szyi

Siedmiotalatka z  dosłownie i w przenośni kluczem na szyi. Wiecie co mam na myśli.

Kiedyś to była norma i nic nadzwyczajnego.

Źródło

 

Rodzice wychodzili rano na siódmą czy szóstą do pracy. Budził mnie głośny dźwięk ruskiego budzika. W domu pusto. Na stole kuchennym rodzice zostawiali mi śniadanie. Przeważnie był to już lekko zeschnięty biały twarożek i kromki chleba.

Do szkoły miałam na przykład na 12- tą. Nie lubiłam być w domu sama do południa. Moim rytuałem było wyjście do  przyjaciółki, z którą notabene chodziłam do II b.

Przygotowywałyśmy budyń i kisiel z torebki. A, i raz udały nam się szyszki z ryżu preparowanego i krówek.

Potem do szkoły, około 15-20 minut spacerkiem.

Mama zapisała mnie też na angielski i na balet. W III b sama kupowałam sobie bilet w kiosku, wsiadałam do autobusu i jechałam te kilka przystanków do centrum miasta.

W IV b sama upiekłam szarlotkę. Była nierówna. Z jednej strony była wyższa,
z drugiej wyglądała jak zakalec; wina naszego, starego, gazowego piekarnika. To przecież nieistotne, bo smakowała wyśmienicie.

W IV klasie sama szyłam na maszynie ubranka dla lalek. Oczywiście, jak nikogo nie było w domu. Pościnałam wszystkie śliczne materiały mamy.

Przerobiłam w praktyce całą książeczkę (którą pożyczyła mi ciocia Basia) zatytułowaną coś w stylu "robótki na drutach od A do Z". Moją dumą była różowa opaska, która zrobiłam warkoczem.

A, od przedszkola ulubionym zajęciem były fikołki i inne akrobacje na trzepaku. Takim prawdziwym  stalowym, umocowanym na betonie, tuż obok śmietnika.

Mając 4 lata rodzice nauczyli mnie sznurować buty. Wtedy tylko sznurowane buty miałam. Nie pamiętam, żebym miała na rzepy.

Moja młodsza siostra, mając 5 lat wspinała się na drzewa. Jej ulubionym drzewem była płacząca wierzba na przeciwko bloku, która sięgała do około pierwszego piętra.

Chodziła też po dachach i płotach. Czasem znikała na dwie godziny z koleżankami z bloku.

Nikt nie panikował. Wiedzieliśmy, że gdzieś poszła i pewnie niebawem przyjdzie.

Piszę o tym wszystkim nie po to, żeby się przechwalać.

Porównuję rzeczywistość w mieście; jak to było kiedyś i jak jest teraz. Teraz, na przykład sporo rodziców wozi dzieci do szkoły. Też pewnie tak będę robić.

Zawozi do przedszkola, odwozi z przedszkola. Potem windą na piętro. Jak dziecko  siedmioletnie ma mieć wyobraźnię przestrzenną i nie zgubić w terenie?

Nie dramatyzuję. Wiem, że czasy się zmieniły. Jest więcej samochodów na drogach i czyhających zagrożeń. Media też mają w tym swój udział.

Staram  się być rodzicem, który daje dziecku więcej bezpiecznej swobody, ale nie wychodzi mi to. Hamuję się, ale wciąż wypowiadane są przeze mnie słowa przestrogi: nie rób tak bo się uderzysz, ostrożnie, nie tam, nie wolno, uważaj, bo wejdziesz w kupę, nie bierz do buzi piasku, bo brudny i pełno bakterii, a fe itd.

Zabraniam czasami nieświadomie poznawać dziecku świat. Nic na to nie poradzę, jestem nadopiekuńcza i wiem to. Wciąż nad tym pracuję.

Zobaczymy czy za dwa lata moja córka pojedzie sama do szkoły, no, może bez klucza na szyi.