Posłuchaj mnie mamo

Dzisiaj zamieściłam na FB cytat z książki, którą czytam obecnie:

Brzmi mniej więcej tak:
(...) Po krótkiej rozmowie na jakiś temat chłopiec powiedział:
- Wiem, że bardzo mnie kochasz mamo,
- Oczywiście, że bardzo Cię kocham. Czy wątpiłeś w to?- spytała wzruszona.
- Nie, ale wiem, że naprawdę mnie kochasz, bo jak chcę z tobą porozmawiać, rzucasz wszystko i słuchasz mnie, usłyszała w odpowiedzi.(...)

Słuchajmy naszych dzieci. Słuchajmy uważnie, co mają nam do powiedzenia.Przez to dajemy im odczuć, że są dla nas ważne i w ten sposób budujemy ich poczucie własnej wartości.

Kiedyś usłyszałam od pani Iwony Opiełki-Majewskiej, wspaniałej kobiety, coacha i psychologa,  jaki  stosunek do swoich dzieci mają matki w np.Kanadzie. 

Jaka jest tam mentalność?

Otóż, kiedy dziecko coś mówi, lub chce powiedzieć, rodzice zamieniają się w słuch; dosłownie i w przenośni. Przerywają, na przykład, rozmowę telefoniczną, przepraszając rozmówcę, bo jej dziecko w tym momencie będzie mówić lub mówi.

Oczywiście, nie generalizuję, bo są wyjątki od reguł, jak wszędzie.

W czym rzecz? Jak jest u nas w Polsce? 

Z mojej obserwacji wynika, że dzieci się ucisza, mówiąc: nie teraz, widzisz mama rozmawia, potem porozmawiamy itd. 

A kiedy chcemy wrócić do rozmowy, to dziecko już nie pamięta co chciało powiedzieć, lub już nie chce z nami rozmawiać, bo czuje, że nie jest ono takie ważne. Przecież ważniejszy był rozmówca mamy.

I może się zdarzyć, że z ważnymi sprawami już nie przyjdzie do nas nigdy.

Dlatego dziecko jest takie ważne.

Kiedyś pokutowało powiedzenie: dzieci-ryby głosu nie mają. Mam nadzieję, że to przeszłość. Dajmy głos dzieciom i słuchajmy je uważnie. Dajmy im poczucie, że są ważne i kochane.