Żłobek nie musi być tak zły jak go malują

Wczoraj zapisałam moje młodsze dziecię do żłobka prywatnego.Niestety w promieniu 10-15 km nie mamy sensownego publicznego żłobka.

Będzie miał rok jak rozpocznie edukację żłobkową, czyli za około 4 miesiące.Tak myślę.

Nie ukrywam, że wolałabym posiedzieć z małym bąkiem jak najdłużej.Jakby nie było, najlepiej jest i byłoby mu z mamą.

Z drugiej strony, jak czytałam w internecie, są dzieci, te młodsze, które potrzebują interakcji z rówieśnikami lub innymi małymi dziećmi.I tak ma mój chłopczyk.Uwielbia inne dzieci.Może wynika to  z faktu, iż od urodzenia ma obok siebie siostrzyczkę.Może zatem nie będzie mu tak źle w żłobku.Nie lubi z kolei, gdy nieznajoma ciocia lub wujek mają go wziąć na ręce.Potrzebuje trochę czasu, żeby się oswoić.Majeczka  wręcz garnęła do obcych, jak była w wieku Huberta.Potem się jej to zmieniło.

Ucieszyło mnie to, iż przed rozpoczęciem tzw."chodzenia" do żłobka, jest tygodniowy okres adaptacji.Mama przychodzi na godzinkę-dwie ze swoim dzieciątkiem do placówki i będąc obok, obserwuje jak się maluszek aklimatyzuje.

Jest to też dobry moment, aby zobaczyć choć po części jak funkcjomuje  taki żłobek i dla dziecka, aby się oswoiło z nowym otoczeniem.

Żłobek, na pierwszy rzut oka, jest z prawdziwego zdarzenia tzn. panie-opiekunki  z wykształceniem pedagogicznym i psychologicznym, mające już własne dzieci, jest ogromy plac zabaw z ogrodem na tym samym terenie co placówka, dużo zabawek, oddzielne miejsce do spania dla dzieciaczków i wiele innych atrakcji.

Jedna opiekunka przypada na troje dzieci.
Jest sporo miejsca na zabawę i czas do przeznaczony na odpoczynek.

Suma summarum, dla mnie najważniejsze jest to, aby opiekunki zajmowały się dobrze dziećmi.

Jedną z opiekunek, jest przesympatyczna właścicielka przedszkola.Sama ma trójkę dzieci, które to najmłodsze ma pięć lat.

Co więcej, matka, odbierając swoje dziecko otrzymuje na kartce spisany dokładnie dzień: ile i co dziecko zjadło, jak długo spało, czy zrobiło kupkę, było marudne, wesołe i inne ważne rzeczy, które zadziały się w ciągu dnia.

Źródło

Wiele czytałam na temat tego, czy żłobek jest, aż tak najgorszym rozwiązaniem dla matek, które muszą wrócić do pracy.Zdania sa podzielone.

Wiele zależy od tego, jaki jest ten żłobek, od opiekunek - czy chętnie zajmują się swoimi podopiecznymi i w jaki sposób to robią, czy w żłobku jest telewizor-a słyszałam o takich przypadkach.

Pewne fakty mogę stwierdzić na przykładzie mojej córki, która uczęszczała do żłobka.

Dzieci żłobkowe częściej chorują.

Lepiej za to zanoszą rozstania z rodzicami.Przeżywają przez to mniej stresu.Procentuje to przy oddawaniu ich do przedszkola.

Dzieci żłobkowe zostają chętniej w przedszkolu, niż dzieci, które idą tam po raz pierwszy.Nie stwarzają w przedszkolu problemów charakterystycznych dla dzieci, które mają po raz pierwszy kontakt z większą grupa rówieśników i bez mamy obok.

Idąc tym tropem, według psychologów amerykańskich, brytyjskich i szwedzkich: "dzieci żłobkowe szybciej asymilują się w środowisku przedszkolnym i ich zdolności społeczne są lepiej rozwinięte, od tych, które do trzeciego roku życia siedzą w domu  z nianią, babcią czy mamą".

Z tym ostatnim stwierdzeniem ww. psychologów nie do końca się zgodzę.

Moja córka  bez problemu poszła do przedszkola i  od razu odnalazła się w grupie, a jest dziewczynką z dystansem  i to ją mogło trochę blokować do nawiązania bliższego kontaktu z rówieśnikami.Teraz, jak widzę, zmienia się to u niej. Jest bardziej odważna i społeczna.

Myślę sobie, że wszystko zależy od charakteru dziecka.Jedno jest bardziej zamknięte, drugie otwarte i bardziej towarzyskie.I te cechy, według mnie, pozwalają maluszkowi na lepszą, bądź nieco gorszą aklimatyzację w przedszkolu.

Osobiście, uważam, że do co najmniej 2 roku życia dzieciątko powinno być w domu z mamą, jeśli jest to możliwe.Ja, żałuję, że nie mogłam być z córką w domu i nie mogę teraz być dłużej z małym i oddaję go do żłobka, co prawda tylko na kilka godzin.Tłumaczę sobie, że i może synek na tym zyska, skoro bardzo lubi  inne dzieci i  w grupie czuje się jak ryba w wodzie, a mamy przez dłuższy czas nie musi być w zasięgu pola widzenia.

Takie są moje obserwacje, a jak to będzie w praktyce, to się okaże.Nie chciałabym jednak, aby mnie ominęły tak ważne wydarzenia jak pierwsze słowa, kolejny ząbek czy pierwsze kroki jakie postawi.